CAPUT XVIII.
| 1 | Haec Iosephus allegabat, quo evacuaret voluntariae mortis affectionem. |
| 2 | Sed illi, qui semel sese morti devoverant, quia verbis resistere non poterant, gladiis quasi ferituri illico, virum circumstetere nisi acquiescendum putaret. |
| 3 | At ille circumdatus, alium ducis revocabat auctoritate et virtutis constantia, alium severo obtutu conveniebat. |
| 4 | Huius revocabat dexteram, illius inflectebat iram, mulcebat consilii salubritate. |
| 5 | Diversis modis unicuique irrationabilem extorquebat furorem. |
| 6 | Etenim quamvis ultima sors victi dignitatem extorserat, non penitus tamen aboleverat reverentiam. |
| 7 | Paulatim itaque doponebantur manus, recondebantur gladii, tamen intentio perseverabat. |
| 8 | Cum videret unum a pluribus se obsessum teneri, sive casu quodam, sive consilio commentatus est, ut minueret numerum repugnantium. |
| 9 | Committamus, inquit, sorti moriendi ordinem, ut se nemo subtrahat, cum sors conveniat universos. |
| 10 | Istiusmodi conditio sit sortis, ut is qui sorte exierit, ab eo qui sequitur, interimatur. |
| 11 | Itaque fore ut sors unumquemque, non propria voluntas morti adiudicet. |
| 12 | Stet igitur unusquisque sub sorte iudice, et exsors sceleris et liber captivitatis, ut non alieno arbitrio acceleret, aut declinet suo, mortem futuram. |
| 13 | Nemo recusare poterit eventum, quem vel casus intulerit, vel voluntas Dei signaverit. |
| 14 | Fidem fecit oblatio, et universorum assensus sorti acquievit. |
| 15 | Quisque sorte est designatus, paratam sequenti necem praebuit. |
| 16 | Itaque accidit, ut interemptis reliquis, Iosephus cum altero superesset neci. |
| 17 | Manebat necessario, ut aut sorte condemnaretur, aut certe, si exitio superesset, sanguine socii contaminandus foret. |
| 18 | Suadet ut sorti renuntiaret. |
| 19 | Sic domesticum evasit praelium, et per Nicanorem ad Vespasianum deducitur. |
| 20 | Fit concursus ad eius advenientis spectaculum, Romanis fere omnibus confluentibus; alii videre deiectum desiderabant, quem paulo ante in amplissimo honore positum, summae rei praeesse intuebantur: alii certabant capto illudere, alii vices rerum humanarum tam varias atque flexibiles mirabantur. |
| 21 | Plerique consultius ingemiscebant, qui in alienis casibus sibi posse eadem accidere reputabant. |
| 22 | Titus prae caeteris movebatur, ingenita animi mansuetudine: illum dudum bellatorem superbum subito potestati addictum hostium alieni motus sortem opperiri vitae naufragium, exsulem spei, incertum salutis. |
| 23 | Tantum valere momenta in praeliis, ut brevi casu dispares sui reddant, cum aut potentes deiiciuntur, aut afflicti levantur. |
| 24 | Itaque pars melior, eorum scilicet qui honore potiebantur, mitiora consilia dabant: maxima tamen portio salutis apud patrem Iosepho Titus fuit. |
| 25 | Vespasianus eum asservari praecepit, ne forte elaberetur. |